Kağıt

Kar beyazlı bir yaprak kâğıt, kendi kendine: 'Saf yaratıldım ve sonsuza kadar saf kalacağım.
Kararmaktan ya da kirlenmektense, yanmayı ve beyaz küie dönüşmeyi yeğlerim.' dedi.
Mürekkep şişesi kâğıdın bu sözlerini işitti ve karanlık yüreğiyle güldü.
Ama bu beyaz kağıda yaklaşmaya da cesaret edemedi.


Rengarenk kalemler de kağıdın sözlerini duydular ve ona asla yaklaşmadılar. Ve bu kar beyazı kâğıt yaprağı sonsuza kadar saf ve bakir vaziyette kaldı. Saf, bakir ve de boş olarak...